'.........Επίσης, όσο κι αν αυτό ίσως σοκάρει μερικούς, είναι μια «άσκηση θάρρους» που ωθεί στην ενδεχόμενη αναθεώρηση αξιών και στόχων, όπου αυτό κρίνεται κοινωνικά αναγκαίο. Επειδή, καθώς το λέει στο βιβλίο της η εκλεκτή συνάδελφος, « Αναθεωρώ, σημαίνει διορθώνω κι όχι ισοπεδώνω»
Αποτελεί μια ενδυνάμωση και ενθάρρυνση για όσους θέλουν στα αλήθεια να υφάνουν ένα επικοινωνιακό δίχτυ προστασίας απέναντι στα αδιέξοδα της σύγχρονης ζωής που οδηγούν τον άνθρωπο στην μοναξιά, την αποξένωση, την εχθρότητα, την ωδύνη.
Εξυγιαίνει τις σχέσεις και τα αισθήματα, ανατρέποντας τους μηχανισμούς ενοχής και βοηθώντας τον άνθρωπο να κερδίσει την χαμένη του αθωότητα.
Κι αν όλα όσα σας είπα, δεν βοήθησαν να σας δώσω να καταλάβετε τι είναι το βιβλίο της αγαπημένης μας Ντενίζ, αγνοήστε με χωρίς τύψεις! Κρατήστε μόνο αυτή τη φράση του τέλους…..'
http://dionisiatripolitou.blogspot.com/search?updated-max=2011-08-29T01:13:00-07:00
L’AHL souligne que, conformément à la Convention Internationale des Droits de l’Enfant (résolution 44/25 de l’Assemblée générale des Nations Unies du 20 novembre 1989), qui, au Luxembourg, a été ratifiée en date du 7 mars 1994 et a donc force de loi, il fait partie des droits de l’enfant «séparé de ses deux parents ou de l’un d’eux d’entretenir régulièrement des relations personnelles et des contacts directs avec ses deux parents» (Art. 9.3.) et que les Etats parties s’emploient de leur mieux à assurer la reconnaissance du principe selon lequel «les deux parents ont une responsabilité commune pour ce qui est d’élever l’enfant et d’assurer son développement» (Art.18). Ainsi, le père doit pouvoir exercer une influence et un droit de surveillance réels sur l’éducation de ses enfants, comme c’est prévu en principe aussi à l’article 372 (jurisprudence Cour, 7 novembre 1990, 28,93) ainsi qu’à l’article 378 du Code civil. La non-représentation d’un enfant est un comportement d’une grande cruauté à la fois à l’égard de l’enfant et à l’égard du père. Il n’est malheureusement pas rare que des pères ne peuvent pas voir leurs enfants pendant plusieurs années. Ceci leur cause d’énormes souffrances humaines auxquelles les autorités politiques et judiciaires semblent toutefois être insensibles 
