Της Βένης Παπαδημητρίου,
Τα διαζύγια είναι σύνηθες γεγονός πια και στη χώρα μας.. Δεν εκπλήσσει κανέναν, η ευκολία της επιλογής, να διαλύσει ένας από τους δύο συζύγους, το γάμο …
Σωστό ή όχι, δεν είναι σε θέση να το κρίνει κανείς, αν δεν γνωρίζει τις συνθήκες που επικρατούν σε μια σχέση, και πόσο αυτές οι συνθήκες επηρεάζουν τα παιδιά- καθώς αυτά είναι το μείζον θέμα ενός διαζυγίου- …
Το σίγουρο είναι πως τα παιδιά, χρειάζονται και τους δύο γονείς, μετά από το διαζύγιο. Ότι και να συμβεί, η μητέρα τους θα είναι η μητέρα τους για πάντα και ο πατέρας τους το ίδιο..
Η απουσία ενός από τους δύο, θα επιδεινώσει την ήδη τραυματισμένη ψυχολογία του παιδιού από το διαζύγιο..
Ο πρόεδρος του Συλλόγου για την Ανδρική και Πατρική Αξιοπρέπεια ΣΥ.Γ.Α.Π.Α., κ. Νίκος Σπιτάλας (φωτογραφία) αναφέρεται σήμερα στο θέμα των διαζυγίων, και διατείνεται για καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από την ελληνική Δικαιοσύνη..
Οι εμπειρίες του, σαφώς είναι πολλές, από διαζευγμένους άντρες… Αυτό που μου έκανε πραγματικά εντύπωση, είναι η αναφορά του κ. Σπιταλα, πως πολλές φορές, κατηγορείτε ο σύζυγος, για.. σεξουαλική παρενόχληση του παιδιού του, από τη μητέρα, για να το απομακρύνει απ αυτό!!! Είναι εξωφρενικό, εφόσον ισχύει…
«Στην Ελλάδα, τα διαζύγια είναι σε έξαρση. Οι λόγοι που οδηγούν σε διάσταση/διαζύγιο είναι πολλοί αλλά σύμφωνα με τα στοιχεία που έχει ο ΣΥΓΑΠΑ και που προέρχονται από δικαστικές αποφάσεις, από ψυχιάτρους, από βιβλιογραφία, από έρευνα -σε ενήλικες τώρα- παιδιά διαζυγίων, εξάγονται τα εξής συμπεράσματα:
1) 10% περίπου είναι από υπαιτιότητα του άνδρα, 10% υπαιτιότητα της γυναίκας και 80% από κοινού υπαιτιότητα αλλά σε συνδυασμό ψυχικής νόσου.
2) Υπάρχουν 1.000.000 ζευγάρια διαζευγμένων στην Ελλάδα και συνεπώς,1.000.000 άνδρες, 1.000.000 γυναίκες και 1.000.000 παιδιά.
3) Δεν διαχωρίζει η Πολιτεία/Δικαιοσύνη το διαζύγιο από την επιμέλεια/επικοινωνία/διατροφή.
4) Ενώ θα έπρεπε να οδηγούνται τα ζευγάρια σε ψυχολόγους, πραγματογνώμονες, παιδοψυχιάτρους, αυτά οδηγούνται σε δικηγόρους και δικαστήρια.
Όμως, από έλλειψη εξειδικευμένων δικαστών και ειδικών οικογενειακών δικαστηρίων βγαίνουν συναισθηματικές αποφάσεις που αγνοούν τη θέληση του παιδιού τη στιγμή του διαζυγίου και δίνουν κατά 99% την επιμέλεια στη μητέρα, στα τυφλά, διότι άλλως θα πρέπει να μπουν στη βάσανο της εξέτασης των (ψυχολογικά στερημένων) διαδίκων, να προσπαθήσουν δίχως τα εφόδια και την ειδικότητα.
5) Οι δικαστές που προσπαθούν, τώρα, μετά τις έντονες διαμαρτυρίες του ΣΥΓΑΠΑ, να ερευνήσουν το θέμα, κάνουν χειρότερα λάθη διότι καλούν τα αποξενωμένα παιδιά να αποφανθούν ποιόν θέλουν και πόσο θέλουν να βλέπουν τον γονέα που δεν έχει την επιμέλεια.
Αυτό όμως είναι καταστροφικό διότι ‘βοηθούν’ τα παιδιά να αποκτήσουν το ονομαζόμενο ‘Σύνδρομο Γονικής Αλλοτρίωσης-Αποξένωσης’. Κατά τον R. Gardner, αυτό το Σύνδρομο (PAS) εμφανίζεται μετά από συκοφαντική δυσφήμιση του άλλου
γονέα και μάλιστα σε τραγικό βαθμό όταν φθάνουν να τον κατηγορήσουν ψευδώς ότι παρενοχλεί το παιδί σεξουαλικά.
6) Δυστυχώς, λίγες περιπτώσεις φθάνουν στο τέλος διότι το πραγματικό θύμα (ο γονέας που δεν έχει την επιμέλεια) καταλήγει σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση, σε άσχημη οικονομική κατάσταση που τον έχουνοδηγήσει σε χρόνια δικαστική διαμάχη και πολλές φορές στο θάνατο»!!!! (σ.σ όπως αναφέρει ο κ. Σπιτάλας..
Το βιβλίο «Ιστορίες Διαζυγίων» του Νίκου Σπιτάλα περιγράφει με πολύ αναλυτικό τρόπο και με παραδείγματα τα παραπάνω. Πολλοί είναι άστεγοι και άνεργοι. Τα μέσα ενημέρωσης δεν αναφέρουν ότι οι περισσότεροι άστεγοι, άνεργοι, ανάπηροι, έγκλειστοι σε φυλακές και ιδρύματα είναι χωρισμένοι).
7) Η νέα γενιά των παιδιών των διαζυγίων είναι σε πλήρη εξάρτηση από το internet, τα ναρκωτικά και αρχίζει την παραβατικότητα κατά τα πρότυπα άλλων χωρών. Η νέα τάξη πραγμάτων που δεν φρόντισε να προλάβει το κακό είναι υπεύθυνη και μάλιστα είναι ευχαριστημένη από την έκβαση αυτή, διότι δεν υπάρχουν δυνατές φωνές να αντισταθούν στην κατάντια της
χώρας και στην κατρακύλα. Ο δικαστικός χώρος όχι μόνο σηκώνει τα χέρια αλλά έχει συνεισφέρει σ’ αυτό όπως και η υπόλοιπη εξουσία (νομοθετική,θρησκευτική).
Αυτός είναι και ο λόγος που οι διαζευγμένοι θέλουν να πολιτικοποιήσουν το θέμα και μέσω κάποιας «μικρής εξουσίας» να προσπαθήσουν ν’ αλλάξουν το χρονο-διάγραμμα της καταστροφής της επόμενης γενιάς της χώρας μας.Έκαναν προτάσεις δημιουργίας του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Κινήματος, της πολιτικής παρέμβασης σε εθνικό και διεθνές επίπεδο.
8)Οι ανθρώπινες διαφορές δεν θα πάψουν να υπάρχουν, όπως και οι δεσμοί μεταξύ φύλων και η αναπαραγωγή. Όμως, θα πρέπει να διασφαλιστεί από την Πολιτεία -εάν θέλουμε ακόμα να υπάρξει η Ελλάδα σαν χώρα τις επόμενες δεκαετίες- η προστασία των δικαιωμάτων, όπως η ύπαρξη οικογένειας (άρθρο 8 Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων) αλλά και άλλων δικαιωμάτων ζωής, δικαιοσύνης, εργασίας.
Είναι –όμως- γνωστές οι καταδίκες της χώρας μας από Δικαστήρια Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων ή Ευρωδικαστήρια ή αυτό της Χάγης. Εκεί έχουν προσφύγει και άλλοι γονείς όπως οργανώσεις της Αγγλίας που παρομοιάζουν την αποκοπή των παιδιών
από τους γονείς μετά ένα διαζύγιο σαν έγκλημα κατά της Ανθρωπότητας – παιδομάζωμα, όταν στρέφονται τα παιδιά κατά ενός γονέα.
9) Φυσικά και υπάρχουν τα ίδια προβλήματα σε άλλες χώρες, αλλά η διαφορά έγκειται στο γεγονός ότι δεν είναι στον ίδιο τραγικό βαθμό:
Εκεί, υπάρχουν λίγοι αδικημένοι γονείς (και που διεκδικούν έντονα τα δικαιώματά τους), υπάρχουν υποδομές, θεσμοί, δικαιοσύνη, παιδεία,εποπτεία.
Υπάρχουν οικογενειακά δικαστήρια/ οικογενειακοί δικαστές, πραγματογνώμονες προ του διαζυγίου, αλλά και επιβλέπουν τη τήρηση του νόμου μετά, υπάρχουν κοινωνικές υπηρεσίες, διαμεσολαβητές, γονικό συμβόλαιο και τελευταία, σχεδόν σε όλες τις χώρες υπάρχει ο θεσμός της Συνεπιμέλειας με την έννοια της εναλλασσόμενης κατοικίας.
Στην Ισπανία υπάρχει κόμμα σχετικό, στη Μάλτα, Αυστρία, Βέλγιο, Γερμανία, Γαλλία, Ολλανδία, Ιταλία, το θέμα μπήκε σαφώς σαν πολιτικό, προετοιμάζονται για τις ευρωεκλογές και στη Γαλλία, μάλιστα, υπέγραψαν 30 βουλευτές προεκλογικά (για τις φετινές Προεδρικές εκλογές), ώστε να ψηφιστεί νόμος που θα δίνει εκ των προτέρων και αναγκαστικά τη συνεπιμέλεια και να μην αποτελεί αυτό επικουρική λύση όπως είναι έως τώρα.
10) Φυσικά δεν φαίνεται λογικό να πηγαινο-έρχεται το παιδί σε δύο σπίτια αλλά όλες οι έρευνες έδειξαν από δεκαετίες πριν ότι αυτή η λύση είναι η καταλληλότερη από όλες:
Καμία λύση δεν είναι άριστη στο διαζύγιο και για τις τραυματικές εμπειρίες του παιδιού, αλλά η συνεπιμέλεια αποτελεί την καλύτερη από όλες τις καλές/κακές λύσεις.
Τίποτα δεν είναι τέλειο. Ποτέ δεν μπορεί να αποκατασταθεί πλήρως η ψυχολογία του παιδιού μετά από ένα διαζύγιο όσο και καλό να είναι», υποστηρίζει ο κ . Σπιτάλας.
Ο ΣΥΓΑΠΑ
Ο Σύλλογος ΣΥ. Γ.Α.Π.Α. ιδρύθηκε επίσημα με απόφαση δικαστηρίου τον Μάρτιο του 2005. Απέκτησε πάνω από 30.00 μέλη, δύο γραφεία (Θεσσαλονίκη, Αθήνα) και σε δραστηριοποιείται σε 25 ελληνικές πόλεις. Έγινε κίνημα για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων του πατέρα και του παιδιού.
«Επιθυμούμε να ιδρύσουμε αυτόνομο Ίδρυμα και κέντρο διαμεσολαβητή μεταξύ Πολιτείας και οικογένειας, ζεύγους, προστασίας του παιδιού.
Ερευνούμε την άνιση μεταχείριση, την ανάδειξη προβλημάτων και νομική προστασία για τα παραπάνω θέματα και θέματα παρενόχλησης ή κακοποίησης, σχέσεις ζευγαριού, νομική και ψυχολογική στήριξη παιδιού και πατέρα μετά από διαζύγιο.
Επίσης, διεκδικούμε:
Συνταγματική κατοχύρωση του πατρικού ρόλου.
Να έχει ίδια επιδοματική ή εργασιακή ισότητα και ο πατέρας και άνδρας (όρια συνταξιοδότησης, οικογενειακά επιδόματα, πολυτεκνική ιδιότητα, άδειες πατρότητας, κτλ).
Ανάδειξη του πατέρα-τροφού και δημιουργού μέσω των σχολικών και άλλων εγχειριδίων. Παραδοχή της ύπαρξης του πατρικού φίλτρου.
Από κοινού επιμέλεια και γονική μέριμνα. Ελεύθερη επικοινωνία σε περίπτωση διαζυγίου. Εναλλασσόμενη κατοικία των παιδιών, όπου είναι δυνατό.
Δίκαιη διατροφή (στα διαζύγια) σύμφωνα με τις ηλικιακές ανάγκες και τις δυνατότητες των γονέων. Να λαμβάνονται υπόψη τα έξοδα ταξιδιού του γονέα που ταξιδεύει για να επικοινωνήσει με τα παιδιά του. Δήλωση εισοδημάτων των παιδιών από κοινού.
Τιμωρία του γονέα που προσβάλλει συκοφαντικά, δίχως στοιχεία, τον άλλο για να στερήσει την επικοινωνία με τον άλλο γονέα ή για να αποκτήσει μοναδικότητα στην επιμέλεια. Αποκλεισμό του από την επιμέλεια του παιδιού. Ποινική δίωξη νομικών που προσυπογράφουν ανυπόστατα κατηγορητήρια αγνοώντας την υποχρέωση του σεβασμού της προσωπικότητας και της αξιοπρέπειας του παιδιού», αναφέρει ο κ. Σπιτάλας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου