Οι πατεράδες οργανώνονται και απαιτούν τα δικαιώματα που τους αναλογούν στην ανατροφή των παιδιών τους
Του Γιάννη Συμεωνίδη
«Στον πρώτο χρόνο του γάμου μας αποκτήσαμε δίδυμα κορίτσια με τη γυναίκα μου. Εκείνη, όμως, προτίμησε να τα εγκαταλείψει. Μέχρι τα τεσσεράμισι χρόνια τους, μεγάλωνα μόνος μου τα παιδιά μας με τη βοήθεια των γονιών μου αλλά και των πεθερικών μου, που στα δικαστήρια έχουν καταθέσει υπέρ μου. Τότε, όμως, η εν διαστάσει σύζυγός μου κατάθεσε ασφαλιστικά μέτρα για να μου τα πάρει –στην ουσία πισώπλατα. Δίχως να νοιάζεται, έχω τη γνώμη, για τα παιδιά μας παρά μόνο για τη διατροφή. Κέρδισε τα ασφαλιστικά, έχασε το Πρωτοδικείο αλλά λόγω μιας δικής μου νομικής παρατυπίας κέρδισε το Εφετείο. Και τώρα εγώ μεγαλώνω στην ουσία τα παιδιά μου, που είναι πλέον οκτώ χρόνων, έχοντας για χάρη τους εγκαταλείψει την προσωπική μου ζωή».
Ο 40χρονος Αλέξης Δεσποινίδης, ο οποίος διηγείται την προσωπική του αυτή ιστορία, δεν είναι ο μοναδικός πατέρας που αισθάνεται «ριγμένος» από τη Δικαιοσύνη και προσπαθεί να βρει το δίκιο του με κάθε τρόπο. Ο Σύλλογος για την Ανδρική και Πατρική Αξιοπρέπεια (ΣΥΓΑΠΑ), με σύνθημά του το «ισότιμοι γονείς, ισότιμοι άνθρωποι», ιδρύθηκε πριν από οκτώμισι χρόνια και αριθμεί σήμερα 35.000 μέλη. Διατηρεί γραφεία σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη και δραστηριοποιείται σε 25 πόλεις. Τα μέλη του διατείνονται πως προτεραιότητά τους είναι η υπεράσπιση των δικαιωμάτων των παιδιών τους, υποστηρίζουν δε πως, όπως έρευνες δείχνουν, 500.000 τέκνα διαζευγμένων γονέων πάσχουν από το Σύνδρομο Γονικής Αλλοτρίωσης-Αποξένωσης…
Τι διεκδικούν; Μεταξύ άλλων, την από κοινού επιμέλεια και γονική μέριμνα διά νόμου, την ελεύθερη επικοινωνία σε περίπτωση διαζυγίου, την εναλλασσόμενη κατοικία των παιδιών όπου αυτό είναι δυνατόν. Ακόμα οικογενειακούς δικαστές εξειδικευμένους στην παιδοψυχολογία, πραγματογνώμονες, κοινωνικές υπηρεσίες σε τοπικό επίπεδο, διαμεσολαβητές, ψυχολόγους σε σχολεία και εκπαίδευση δασκάλων-καθηγητών σε θέματα διαζυγίου.
Τα δικαστήρια σήμερα, καταγγέλλει ο ΣΥΓΑΠΑ, δεν εξετάζουν το πραγματικό συμφέρον των παιδιών, μολονότι ο νόμος δεν κάνει διάκριση ανάμεσα σε μητέρα και πατέρα. Δεν είναι τυχαίο, σημειώνουν, πως εννέα στις δέκα φορές θα είναι η γυναίκα που θα προσφύγει στη Δικαιοσύνη για να πάρει την επιμέλεια του παιδιού, γνωρίζοντας πως, βάσει της νομολογίας και της στατιστικής της πραγματικής ζωής, στο 98% των περιπτώσεων θα δικαιωθεί.
«Οι παιδοψυχολόγοι λένε πως όχι μόνο η μητέρα αλλά και ο πατέρας είναι κατάλληλος να αναθρέψει τον γιο ή την κόρη του. Η μητέρα είναι απολύτως αναγκαία στο παιδί μόνο τους πρώτους μήνες της ζωής του, στον θηλασμό. Εχω κάνει αναίρεση στον Αρειο Πάγο και περιμένω την απόφασή του. Στο μεταξύ, πέρα από τη διατροφή των 350 ευρώ μηνιαίως, που είναι η ταρίφα, πληρώνω από την τσέπη μου κι όλα τα τρέχοντα έξοδα των παιδιών, όπως διατροφή και γιατρούς», υπογραμμίζει ο Αλέξης Δεσποινίδης, ο οποίος εργάζεται ως οδηγός στον Δήμο Αγίου Δημητρίου…
«Δεκαπέντε μήνες να δω το παιδί μου»
Ο 43χρονος Ελληνοκαναδός σύμβουλος επιχειρήσεων Κωνσταντίνος Νικολόπουλος επέστρεψε στην Αθήνα για μόνιμη εγκατάσταση πριν από μερικούς μήνες, από το Σαν Φρανσίσκο όπου εργαζόταν, προκειμένου να διεκδικήσει την επιμέλεια της κόρης του από την εν διαστάσει σύζυγό του, η οποία δεν του επιτρέπει καν να τη δει εδώ και δεκαπέντε μήνες.
«Η γυναίκα μου έχει περάσει από Αυτόφωρο κι έχει καταδικαστεί σε πέντε μήνες με αναστολή. Ελεγε όμως πως ό, τι κι αν της κάνουν δεν πρόκειται να μου δώσει το παιδί. Η σύζυγός μου κάνει επικίνδυνη δουλειά, κυκλοφορεί με σωματοφύλακες και γι’ αυτόν τον λόγο έστειλε για δύο εβδομάδες το παιδί στους γονείς της στη Σάμο για προστασία. Η κόρη μου πηγαίνει ακόμα και στο σχολείο με σωματοφύλακες. Εκείνη έχει την προσωρινή επιμέλεια, αλλά δεν μου ανοίγει καν την πόρτα. Το δικαστήριο αποφάσισε πως μπορώ να βλέπω το παιδί μόνο με την παρουσία της μητέρας κάθε δεύτερο Σάββατο. Εχω καταθέσει αναίρεση στον Αρειο Πάγο και περιμένω την απόφασή του», εξομολογείται…
Εφορία και διατροφή
Οι μπαμπάδες έχουν κατακτήσει τα δικαιώματα που τους αναλογούν εδώ και δεκαετίες στην υπόλοιπη Ευρώπη, σημειώνει ο πρόεδρος του ΣΥΓΑΠΑ Νίκος Σπιτάλας. Στην Ελλάδα όμως έχουμε ακόμα πολύ δρόμο να διανύσουμε, ανάμεσα στα άλλα και στο φορολογικό πεδίο: «Ο πατέρας ακόμα και να συζεί, ακόμα και να υπάρχει αναγνώριση τέκνου, ακόμα και να υφίσταται συναίνεση των δύο γονέων για κοινή γονική μέριμνα, δεν μπορεί να δηλώσει το παιδί στη φορολογική δήλωση, να έχει φοροαπαλλαγή, να αφαιρέσει από το φορολογητέο εισόδημά του τη διατροφή ή να τύχει ελαφρύνσεων από τις τράπεζες»
Σε πρώτο πρόσωπο
«Κατοικώ στη Λάρισα και είμαι πατέρας ενός αγοριού. Η πρώην γυναίκα μου έφυγε για την Αθήνα με μετάθεση, στερώντας από μένα και το παιδί μου την καθημερινή μας επαφή. Ζήτησα να μου δίνει τη δυνατότητα να παίρνω τον γιο μου στη Λάρισα για τέσσερις ημέρες τον μήνα, αλλά το αρνιόταν πεισματικά, ισχυριζόμενη πως είναι προτιμότερο να τον βλέπω στην Αθήνα δύο Σαββατοκύριακα μηνιαίως χωρίς διανυκτέρευση και μην έχοντας δικό μου κατάλυμα, με αποτέλεσμα να βολοδέρνουμε στους δρόμους.
Σήμερα αισθάνομαι απόλυτα δικαιωμένος γιατί ο δικαστής μού έδωσε το αυτονόητο, αν και προσωρινό ακόμα, δικαίωμα να παίρνω το παιδί μου στη Λάρισα έστω για τρία βράδια έως ότου συζητηθεί η υπόθεσή μου. Γνωρίζω ότι δεν κέρδισα τον πόλεμο, κέρδισα όμως μια σημαντική μάχη που πιστεύω να με φέρει κοντά στην τελική νίκη».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου