Ο Νίκος Σπιτάλας είναι ο πατέρας-ακτιβιστής που, εδώ και τρεις δεκαετίες, μιλά για τα ίσα δικαιώματα των γονιών στην ανατροφή του παιδιών τους, έπειτα από ένα διαζύγιο.
https://www.vice.com/gr/article/bjyx9q/poso-la8os-einai-meta-apo-ena-diazygio-na-pairnei-thn-epimeleia-sxedon-panta-h-mhteraΟ Νίκος Σπιτάλας είναι πρωτοπόρος του κινήματος της γονεϊκής ισότητας παγκοσμίως. Μιλώντας ανοιχτά για τα ίσα δικαιώματα του πατέρα και της μητέρας, σε ό,τι αφορά την ανατροφή των παιδιών τους, έπειτα από ένα διαζύγιο, κατάφερε να τραβήξει τα βλέμματα (και) της ελληνικής κοινωνίας σε μια εποχή μάλιστα, τα ‘90s, όπου ελάχιστοι ασχολούνταν με το συγκεκριμένο ζήτημα. Ο κανόνας εκείνα τα χρόνια έλεγε πως το παιδί, μετά τον χωρισμό, κατέληγε -σε συντριπτικό ποσοστό- να μεγαλώνει αποκλειστικά με τη μητέρα του. Τον συναντώ για να μιλήσουμε για τον ακτιβισμό εκείνων των πρώτων χρόνων, αλλά και για τις εμπειρίες που αποκόμισε στο πέρασμα των ετών.
VICE: Μπορείτε να μας περιγράψετε λίγο το πλαίσιο της εποχής (τη δεκαετία του ’80) που ξεκινήσατε να μιλάτε δειλά-δειλά για τη γονεϊκή ισότητα;
Νίκος Σπιτάλας: Ξεκίνησα το 1985, μαζί με άλλους, στη Γαλλία, να διεκδικώ τα δικαιώματα του πατέρα, έπειτα από ένα προσωπικό διαζύγιο. Συμμετείχα ακτιβιστικά αλλά και νομικά/κοινωνικά, σε όλες τις ενέργειες που θα πρέπει να κάνει ένας συνειδητοποιημένος πολίτης ώστε να υπάρχουν ανθρώπινα δικαιώματα σε γονείς και παιδιά διαζυγίων. Το φαινόμενο της αγνόησης του πατέρα στην ανατροφή των παιδιών έπειτα από ένα διαζύγιο, ήταν και παραμένει ένα ανισόρροπο φαινόμενο των δεκαετιών του '60 και του '70. Στον δυτικό κόσμο, βέβαια, στην πορεία ξεκίνησαν οι μπαμπάδες να ζητούν την ανατροφή των παιδιών τους (νομικά: επιμέλεια), τόσο διότι θεωρούσαν ότι τα παιδιά θα έχουν καλύτερη ανατροφή, συνεχίζοντας αυτήν της έγγαμης ζωής, όσο και την καθημερινή φροντίδα (νομικά: επικοινωνία). Όμως, τα δικαστήρια, στηριζόμενα στην προκατάληψη ότι μόνο η μητέρα μπορεί να μεγαλώσει το παιδί και ο πατέρας είναι μόνο για πληρώνει και να το βλέπει κάπου-κάπου, έδιναν σχεδόν πάντα τη γονική μέριμνα και την επιμέλεια στη μητέρα. Οι κινητοποιήσεις των μπαμπάδων έφεραν αποτελέσματα και, στην πορεία, προσαρμόστηκαν οι νόμοι σύμφωνα με την κοινωνική εξέλιξη: Έγιναν οικογενειακά δικαστήρια, οικογενειακοί δικαστές ειδικευμένοι στην παιδοψυχιατρική και ψυχολογία, ξεκίνησε η εναλλασσόμενη κατοικία, η διαμεσολάβηση, η συνεπιμέλεια, ο εξωδικαστικός συμβιβασμός, καθώς και άλλες πολλές ενέργειες που αφορούσαν στα οικονομικά, στα κοινωνικά, στα εργασιακά, στις Διευθύνσεις Υγείας, Πολιτισμού, Δημόσιας Τάξης, Εξωτερικών (για τις οικογενειακές αρπαγές) κτλ. Το θέμα της αποξένωσης του παιδιού από τον έναν γονέα είναι το σοβαρότερο και χειρότερο από κάθε άλλη μορφή κακοποίησης. Μιλάμε για ένα ψυχικό πρόβλημα –το Σύνδρομο της Γονικής Αποξένωσης- που συχνά έρχεται συνδυαστικά με τη συκοφαντική δυσφήμιση του ενός γονέα, την πλύση εγκεφάλου και φυσικά πλήθος δικαστηρίων.
Προτρέπουν να φέρνουν παιδιά σε δικαστικές αίθουσες ή γραφεία, λες και τα παιδιά θα έχουν λιγότερα ψυχολογικά προβλήματα όταν καλούνται να μιλήσουν κατά ενός γονέα και υπέρ του άλλου.
Εσάς, ποια αφορμή σας κινητοποίησε να ασχοληθείτε τόσο ενεργά με τη γονεϊκή ισότητα, ειδικά σε μια χώρα που δεν ήταν ιδιαίτερα ενημερωμένη πάνω σε τέτοια θέματα; Από το 1996, προσπαθώντας να πάρω την επιμέλεια των παιδιών μου, στην Ελλάδα, βρέθηκα αντιμέτωπος με ένα εχθρικό, προς τον πατέρα, κλίμα, ιδίως στα δικαστήρια και σιγά-σιγά άρχισα να παρατηρώ ότι δεν ήμουν μόνος. Υπέθεσα πως δεν ήταν λογικό να ήμουν ο μοναδικός πατέρας που είναι ικανότερος γονέας και με την εμπειρία μου, πρώτα στη Θεσσαλονίκη, με 32 άλλα άτομα ίδρυσα τον ΣΥΓΑΠΑ (Σύλλογος Για την Ανδρική και Πατρική Αξιοπρέπεια) που σαν σκοπό έχει την ανάδειξη του ρόλου του πατέρα. Οι δράσεις ήταν καθημερινές, σε μορφή επιστημονική, ακτιβιστική, κοινωνική, δημοσιογραφική, εκδοτική. Διοργάνωσα ένα Διεθνές Συνέδριο στην Αθήνα, ένα στη Θεσσαλονίκη και τρία στη Δράμα. Έκανα διαλέξεις σε όλες τις πόλεις της Ελλάδος και επιστημονικές Ημερίδες. Εξέδωσα τρία βιβλία και την εφημερίδα «Γονείς & Παιδί». Παρουσιάστηκα σε 150 τηλεοπτικές εκπομπές και μάλιστα έκανα δική μου εκπομπή στο Δραμινό Κανάλι και στο Κανάλι Δ. Με δική μου πρωτοβουλία τα ΕΛ.ΤΑ. εξέδωσαν πέντε σειρές γραμματοσήμων για την δράση μας όσον αφορά τα γονεϊκά θέματα και τον πατέρα. Είχαμε περίπτερο στην Ονειρούπολη Δράμας επί σειρά ετών. Διοργανώνουμε τη γιορτή του πατέρα κάθε χρόνο. Επίσης, οργάνωσα παραρτήματα στην Αθήνα, Πάτρα, Πειραιά, Λάρισα, Βόλο, Δράμα, Αλεξανδρούπολη, Βέροια. Δημοσίευσα τα πρακτικά των Συνεδρίων και Ημερίδων και βοήθησα φοιτητές να κάνουν πρακτική άσκηση ή/και πτυχιακή εργασία για τα θέματα των διαζυγίων, των παιδιών, του πατέρα. Μεγάλη απήχηση είχε η πρωτοβουλία μου να διαδοθεί η Γιορτή του Πατέρα/Ημέρα του Πατέρα και στην Ελλάδα, ώστε να αντιληφθούν οι πολίτες αυτής της χώρας την ισότιμη αξία του πατέρα και να υπάρξει η κατάλληλη μεταρρύθμιση. Προκάλεσα έξι Επερωτήσεις στη Βουλή και συζήτηση στην Επιτροπή Ισότητας. Όμως, επειδή δεν υπήρχε θέληση, ικανότητες και δύναμη από τους πολιτικούς, αποφάσισα να ιδρύσω το Ελληνικό Κοινωνικό Κίνημα και το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Κίνημα ώστε να πιεστούν οι φορείς και οι πολιτικοί στη διευθέτηση του θέματος της γονεϊκής ισότητας μετά το διαζύγιο. Έτσι, σε τρεις περιπτώσεις υπάρχουν δικαιώσεις από το Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (Υποθέσεις: Κοσμοπούλου, Συγγελίδη, Τσουρλάκη), μία απόφαση του Συμβουλίου της Ευρώπης (2079/2.10.2015) και πολλές προτροπές από Ευρωπαϊκά Δικαστήρια για εναρμόνιση των νομοθεσιών στην εναλλασσόμενη κατοικία, από κοινού γονική μέριμνα και επιμέλεια. Μάλιστα, σε όλα τα ευρωπαϊκά κράτη, ο φυσικός γονέας έχει τα ίδια δικαιώματα με τον από γάμο γονέα (άδειες πατρότητας, επιδόματα, κτλ). Πολλές γυναικείες οργανώσεις και φεμινίστριες συμπαρίστανται στον αγώνα μου και μάλιστα η κυρία Καλλιέρου, Ελληνίδα πρωτεργάτης του γυναικείου κινήματος με αναφέρει στο βιβλίο της με θέμα «Άνδρας, αυτός ο άγνωστος». Διεθνώς, με αναγνωρίζουν ως πρωτεργάτη του Διεθνούς Ανδρικού Κινήματος λόγω του αγώνα μου για ίσα δικαιώματα μετά το διαζύγιο. Αυτός ο αγώνας και η ενασχόλησή μου ήταν καθημερινός, 24 ώρες το 24ωρο. Έβλεπα να δυστυχούν οι άνθρωποι και δυστυχούσα και εγώ. Ήθελα να αλλάξω την κοινωνία.
Η βιομηχανία διαζυγίων καλά κρατεί στη χώρα μας και τα ταμπού είναι μεγάλα.
Το ισχύον δίκαιο είναι αποτελεσματικό και φιλικό προς τα παιδιά; Ποια είναι η γνώμη σας; Το δήθεν οικογενειακό Δίκαιο που υπάρχει στην Ελλάδα από το 1980 έχει ξεπεραστεί. Δεν άλλαξε τίποτα, ακόμα και στο άρθρο 21 του Συντάγματος που προστατεύει μόνο την μητρότητα. Όταν δίνουμε αποκλειστικά και μόνο σε έναν γονέα την επιμέλεια, ο άλλος γονέας θεωρεί τον εαυτό του εξευτελισμένο, δίχως δικαιώματα, πράγμα που στη χώρα μας έχει και τεράστιες οικονομικές συνέπειες, διότι δεν μπορεί να ζητήσει κάποια βοήθεια από καμία υπηρεσία - ούτε η εφορία, ούτε η περιφερειακή ενότητα, ούτε οι Δήμοι, ούτε ο ΟΓΑ, ο ΟΑΕΔ, το Δημόσιο, οι συνταξιοδοτικοί οργανισμοί, δεν αναγνωρίζουν τον γονέα που δεν έχει επιμέλεια. Καταντά πολίτης τρίτης κατηγορίας. Ούτε στα σύνορα μπορούν να αποτρέψουν τον γονέα που έχει την επιμέλεια και μετακομίζει στο εξωτερικό, να φύγει μακριά από τον άλλο. Υπάρχει μεγάλο συναισθηματικό δέσιμο με τα παιδιά, σήμερα, από τους πατεράδες, που βλέπουμε να θυσιάζονται κατά την κοινή ζωή και είναι απάνθρωπο να απομακρυνθούν από τη φυσική αγάπη τους. Όταν όμως υπάρχει συνεπιμέλεια, τότε και οι δύο γονείς είναι υπεύθυνοι και οι φορείς ζητούν υπευθυνότητα από τους δύο.
Γιατί είναι λάθος ο συνήθης κανόνας της αποκλειστικής ανάθεσης της επιμέλειας σε έναν από τους δύο γονείς;
Όλες οι μελέτες σημειώνουν ότι είναι το καλύτερο από όλα τα κακά του διαζυγίου. Ούτως η άλλως δεν υπάρχει λύση όταν δεν συμφωνούν οι γονείς και υπάρχει αντιδικία. Πρέπει λοιπόν να βρεθεί η καλύτερη από τις χειρότερες. Και αυτή είναι η συνεπιμέλεια, αντί του κακουργήματος της αποξένωσης που δημιουργεί σοβαρά ψυχιατρικά προβλήματα στο μέλλον του παιδιού αλλά και της κοινωνίας ολόκληρης. Αναφέρω ως «δήθεν» το παρόν «οικογενειακό» Δίκαιο, διότι στην ουσία δεν υπάρχει κανένα Δίκαιο. Οι καθηγητές της Νομικής και άλλοι αντέγραψαν προ 100 ετών από ξένους (κυρίως από τη Γαλλία) αυτό που ίσχυε εκεί τότε. Πλην, όμως, στη Γαλλία, όπως και σε κάθε πολιτισμένη χώρα, κάθε χρόνο βελτιώνουν το θέμα ακολουθώντας την εξέλιξη της κοινωνίας.
Όλες οι μελέτες σημειώνουν ότι είναι το καλύτερο από όλα τα κακά του διαζυγίου. Ούτως η άλλως δεν υπάρχει λύση όταν δεν συμφωνούν οι γονείς και υπάρχει αντιδικία. Πρέπει λοιπόν να βρεθεί η καλύτερη από τις χειρότερες. Και αυτή είναι η συνεπιμέλεια, αντί του κακουργήματος της αποξένωσης που δημιουργεί σοβαρά ψυχιατρικά προβλήματα στο μέλλον του παιδιού αλλά και της κοινωνίας ολόκληρης. Αναφέρω ως «δήθεν» το παρόν «οικογενειακό» Δίκαιο, διότι στην ουσία δεν υπάρχει κανένα Δίκαιο. Οι καθηγητές της Νομικής και άλλοι αντέγραψαν προ 100 ετών από ξένους (κυρίως από τη Γαλλία) αυτό που ίσχυε εκεί τότε. Πλην, όμως, στη Γαλλία, όπως και σε κάθε πολιτισμένη χώρα, κάθε χρόνο βελτιώνουν το θέμα ακολουθώντας την εξέλιξη της κοινωνίας.
Στα δικαστήρια, στηρίζεται σχεδόν πάντα η μητέρα. Είναι η εύκολη λύση για τους εισαγγελείς και τους δικαστές. Κλείνουν τον φάκελο γρήγορα και ανέξοδα.
Προστατεύεται το συμφέρον του παιδιού σήμερα έπειτα από ένα διαζύγιο; Tι λέει η εμπειρία σας; Εδώ, τα οικογενειακά θέματα δικάζονται στις ίδιες αίθουσες που δικάζονται εγκληματίες και απατεώνες. Δεν υπάρχουν εξειδικευμένοι δικαστές. Απλώς έχουν «βαφτίσει» μερικούς δικαστές σε κάθε πόλη ως «οικογενειακούς» δικαστές οι οποίοι τώρα τελευταία, αφού φωνάζω επί δεκαετίες, κάνουν κάποια σεμινάρια αλλά δεν τους στέλνουν σε πανεπιστήμια για να αποκτήσουν γνώσεις ψυχολογίας ή παιδο-ψυχιατρικής. Πολλοί μάλιστα από αυτούς, θέλοντας να δείξουν ζήλο, καλούν και τα παιδιά στα δικαστήρια για να έχουν «προσωπική γνώση» του θέματος. Αυτό αποτελεί ντροπή για την ελληνική κοινωνία. Μάλιστα, προτρέπουν γονείς και δικηγόρους να φέρνουν παιδιά σε δικαστικές αίθουσες ή γραφεία, λες και τα παιδιά δεν αναγνωρίζουν το δικαστικό κτίριο και θα έχουν λιγότερα ψυχολογικά προβλήματα όταν μέσα σε ένα γραφείο καλούνται να μιλήσουν κατά ενός γονέα και υπέρ του άλλου. Είναι ντροπή. Προ 30 ετών έλεγα ότι αυτά γίνονται διότι στη χώρα μας υπάρχει έλλειμμα πολιτισμού, κουλτούρας και παιδείας αλλά κανείς δεν καταλάβαινε εκείνη την εποχή δυστυχώς.
Γιατί έχει αργήσει τόσο να καθιερωθεί η συνεπιμέλεια στην Ελλάδα; Ποιος κερδίζει από την ισχύουσα κατάσταση; Αυτοί που κερδίζουν είναι οι δικηγόροι και τα εισπρακτικά ταμεία. Τα μισά δικαστήρια που γίνονται στη χώρα μας αφορούν οικογενειακές υποθέσεις. Δηλαδή, φέρνουν αντιμέτωπους γονείς και παιδιά, ζευγάρια που τους δημιουργούν σοβαρό συναισθηματικό πρόβλημα. Αυτή η κατάσταση βολεύει τους πολιτικούς που, ανενόχλητοι, κάνουν τη δουλειά τους έχοντας ψηφοφόρους, ασταθείς και εξαρτώμενους ανθρώπους που οι ίδιοι, επιπλέον, τους ονομάζουν δικομανείς, ψυχικά ασθενείς ενώ οι ίδιοι τους δημιούργησαν το πρόβλημα. Η βιομηχανία διαζυγίων καλά κρατεί στη χώρα μας και τα ταμπού είναι μεγάλα. Στη σημερινή εποχή, τόσο ο πατέρας-άνδρας όσο και η μητέρα-γυναίκα εργάζονται ισότιμα, βρίσκονται εκτός οικίας και είναι ισόχρονα απομακρυσμένοι από τα παιδιά. Οι νέοι άνδρες, όμως, ζητούν ίδιο ή και περισσότερο χρόνο για την επιμέλεια των παιδιών τους ακόμα και όταν δεν έχουν χωρίσει. Παρόλα αυτά, οι γονικές άδειες και τα προνόμια μένουν στη μητέρα στη χώρα μας, ενώ θα έπρεπε να ισοσταθμιστούν.
Υπάρχει ισότιμη αντιμετώπιση των δύο γονέων από την ελληνική πολιτεία; Στα δικαστήρια, στηρίζεται σχεδόν πάντα η μητέρα για ποικίλους λόγους. Το κατεστημένο της κοινωνίας θεωρεί πάντα αδικημένη τη γυναίκα-μητέρα, έστω και εάν είναι θύτης, διότι αυτό είναι κάτι που δεν μπορούν να το διακρίνουν οι ανειδίκευτοι δικαστές. Βασικά, είναι η εύκολη λύση για τους εισαγγελείς και τους δικαστές. Κλείνουν τον φάκελο γρήγορα και ανέξοδα. Η μητριαρχία θεωρείται πως είναι υπεράνω της γονικής επάρκειας του πατέρα και έτσι δημιουργείται μια τεράστια ανισότητα με τραγικά αποτελέσματα για τα παιδιά. Γίνεται σοβαρότατη προσβολή προσωπικότητας των παιδιών, αλλά και ηθική και υλική καταστροφή τους που προέρχεται από την έλλειψη του πατέρα τους, από τη συνεχή δικαστική διαμάχη που τους οδηγούν δικαστές (με τις προτάσεις κάποιων δικομανών δικηγόρων), με την εμμονή των δικαστών να μην ακούνε τα παιδιά στην αρχή του διαζυγίου αλλά να τους ζητούν τη γνώμη τους όταν είναι ήδη αποξενωμένα. Το δικαστικό παιδομάζωμα των 500.000 παιδιών που τους έχει προξενήσει το σύνδρομο PAS είναι κάτι τραγικό, ένα έγκλημα. Στον ελληνικό χώρο γίνονται πρωτοφανή τέτοια γεγονότα όπου υποβαθμίζουν την αξιοπρέπεια των διαζευγμένων. Σίγουρα, κάποια μέρα, θα πρέπει να γίνει αναψηλάφηση όλων αυτών των δικών που έγιναν κατά των μπαμπάδων κατά κύριο λόγο.
Μέχρι πού έχετε δει να φτάνουν γονείς για να κερδίσουν την επιμέλεια του παιδιού τους; Πάρα πολλοί πατεράδες έχουν αυτοκτονήσει για παρόμοιους λόγους και η κοινωνία ή η δημοσιογραφία το αποκάλεσε πρόβλημα της οικονομικής κρίσης. Στην πραγματικότητα η αφορμή και μόνο είναι η οικονομική κρίση, δηλαδή η αιμορραγία από διατροφές, κατασχέσεις, έξοδα-δικαστικά και η αιτία είναι η συναισθηματική ανέχεια-αστάθεια που προκάλεσε ένα διαζύγιο με την στέρηση του παιδιού και τα επακόλουθα. Πολλά είναι τα παραδείγματα, ακόμα και πρόσφατα, που απλώς τα ονόμασαν: οικογενειακά δράματα.
Πάνω από ένα εκατομμύριο γονείς που είναι διαζευγμένοι, βρίσκονται στη δίνη ενός κυκλώνα που θα εκραγεί σύντομα.
Τι πιστεύετε πως πρέπει να γίνει για να αποφύγουμε τις ανορθογραφίες του παρελθόντος, οι οποίες συχνά λειτουργούσαν εις βάρος των παιδιών;
Θα πρέπει να γίνουν πολλά πράγματα συγχρόνως και όχι αποσπασματικά. Για παράδειγμα, με νόμο που αναφέρει στεγνά «συνεπιμέλεια», δεν λύνεται κανένα θέμα. Αντίθετα, το περιπλέκει. Θα πρέπει να μη συνεκδικάζονται οι διατροφές με την επικοινωνία. Θα πρέπει ο πατέρας (φυσικός) στα εκτός γάμου παιδιά (300.000) να έχει τα ίδια δικαιώματα. Θα πρέπει να καθιερωθεί ο όρος κατοικία. Να ορίζεται εκ νόμου η εναλλασσόμενη κατοικία σε περίπτωση διαζυγίου ή διάστασης. Να υπάρχει εξωδικαστική επίλυση. Να γίνει ο θεσμός του διαμεσολαβητή και στα θέματα επιμέλειας/επικοινωνίας. Να δημιουργηθούν οικογενειακά δικαστήρια με εξειδικευμένους δικαστές στην ψυχολογία, στην παιδοψυχιατρική. Να υπάρχουν κοινωνικές υπηρεσίες σε κάθε γωνιά και να επεμβαίνουν σε περίπτωση διαφωνίας πριν το δικαστήριο. Να μη καθυστερούν πλέον των δύο εβδομάδων οι αποφάσεις διότι μπορεί να επέλθει αποξένωση. Να μη μεσολαβούν δικομανείς δικηγόροι και να τιμωρούνται όσοι κατηγορούν δίχως στοιχεία τον πατέρα, ιδίως για σεξουαλική παρενόχληση των παιδιών με μόνο αποτέλεσμα, την απομάκρυνση και εκβιασμό για διατροφή. Αλλά, θα πρέπει και σε άλλα υπουργεία να γίνουν μεταρρυθμίσεις. Για παράδειγμα:
Θα πρέπει να γίνουν πολλά πράγματα συγχρόνως και όχι αποσπασματικά. Για παράδειγμα, με νόμο που αναφέρει στεγνά «συνεπιμέλεια», δεν λύνεται κανένα θέμα. Αντίθετα, το περιπλέκει. Θα πρέπει να μη συνεκδικάζονται οι διατροφές με την επικοινωνία. Θα πρέπει ο πατέρας (φυσικός) στα εκτός γάμου παιδιά (300.000) να έχει τα ίδια δικαιώματα. Θα πρέπει να καθιερωθεί ο όρος κατοικία. Να ορίζεται εκ νόμου η εναλλασσόμενη κατοικία σε περίπτωση διαζυγίου ή διάστασης. Να υπάρχει εξωδικαστική επίλυση. Να γίνει ο θεσμός του διαμεσολαβητή και στα θέματα επιμέλειας/επικοινωνίας. Να δημιουργηθούν οικογενειακά δικαστήρια με εξειδικευμένους δικαστές στην ψυχολογία, στην παιδοψυχιατρική. Να υπάρχουν κοινωνικές υπηρεσίες σε κάθε γωνιά και να επεμβαίνουν σε περίπτωση διαφωνίας πριν το δικαστήριο. Να μη καθυστερούν πλέον των δύο εβδομάδων οι αποφάσεις διότι μπορεί να επέλθει αποξένωση. Να μη μεσολαβούν δικομανείς δικηγόροι και να τιμωρούνται όσοι κατηγορούν δίχως στοιχεία τον πατέρα, ιδίως για σεξουαλική παρενόχληση των παιδιών με μόνο αποτέλεσμα, την απομάκρυνση και εκβιασμό για διατροφή. Αλλά, θα πρέπει και σε άλλα υπουργεία να γίνουν μεταρρυθμίσεις. Για παράδειγμα:
Υγείας: Να γίνεται γονική αξιολόγηση προ του γάμου. Να εξετάζεται η ψυχική υγεία των γονέων.
Πρόνοιας: Τα επιδόματα να είναι εξ ίσου όπως και οι άλλες γονικές παροχές διότι εξ αιτίας αυτών αντιδικούν.
Οικονομικών: Οι διατροφές να πληρώνονται μέσω εφορίας και οι άποροι γονείς να εξαιρούνται (μαλώνουν πολλές φορές για τα χρήματα της διατροφής).
Εσωτερικής Τάξης: Οι αστυνομικοί να ασχολούνται με την κακοποίηση και να επιλαμβάνονται άμεσα δίχως να ταλαιπωρούν τους ανθρώπους και τα παιδιά μέσω Εισαγγελέων. Οι δε Εισαγγελείς να μη γίνονται δικομανείς και να εφαρμόζουν το νόμο και τις αποφάσεις επικοινωνίας άμεσα.
Παιδείας, Πολιτισμού: Να γίνουν επιμορφωτικά σεμινάρια σε δασκάλους, καθηγητές, διευθυντές για το σύνδρομο της γονικής αποξένωσης, να μην απαγορεύουν στους γονείς που δεν έχουν την επιμέλεια να ζητούν βεβαιώσεις και βαθμολόγια των παιδιών τους (πράγμα το οποίο τους απομακρύνει περισσότερο από αυτά).
Πρόνοιας: Τα επιδόματα να είναι εξ ίσου όπως και οι άλλες γονικές παροχές διότι εξ αιτίας αυτών αντιδικούν.
Οικονομικών: Οι διατροφές να πληρώνονται μέσω εφορίας και οι άποροι γονείς να εξαιρούνται (μαλώνουν πολλές φορές για τα χρήματα της διατροφής).
Εσωτερικής Τάξης: Οι αστυνομικοί να ασχολούνται με την κακοποίηση και να επιλαμβάνονται άμεσα δίχως να ταλαιπωρούν τους ανθρώπους και τα παιδιά μέσω Εισαγγελέων. Οι δε Εισαγγελείς να μη γίνονται δικομανείς και να εφαρμόζουν το νόμο και τις αποφάσεις επικοινωνίας άμεσα.
Παιδείας, Πολιτισμού: Να γίνουν επιμορφωτικά σεμινάρια σε δασκάλους, καθηγητές, διευθυντές για το σύνδρομο της γονικής αποξένωσης, να μην απαγορεύουν στους γονείς που δεν έχουν την επιμέλεια να ζητούν βεβαιώσεις και βαθμολόγια των παιδιών τους (πράγμα το οποίο τους απομακρύνει περισσότερο από αυτά).
Επίσης, να ασχοληθούν οι Δήμοι, Περιφέρεια, Εφορία, ΟΓΑ, ΟΑΕΔ κτλ με τους μη έχοντες την επιμέλεια γονείς και να γίνονται σεμινάρια.
Πού εντοπίζονται κατά τη γνώμη σας οι μεγαλύτερες ευθύνες, σήμερα, στο θέμα της συνεπιμέλειας και τι επιπτώσεις υπάρχουν στο κοινωνικό σύνολο; Στη χώρα μας, έχουν γίνει πολλά λάθη από τις εξουσίες: Η Εκκλησία δεν ασχολήθηκε ποτέ με το θέμα. Όπως μας απάντησαν οι Μητροπολίτες και η Ανώτατη Ιεραρχία, επειδή αυτοί δεν παντρεύονται, δεν γνωρίζουν καλά το θέμα. Βοηθούν μόνο όσους χωρισμένους θέλουν βοήθεια οικονομική ή υλική και κατά 99,9% αυτές είναι γυναίκες εγκαταλελειμμένες. Δεν ασχολήθηκαν ποτέ με τις αυτοκτονίες ανδρών και παιδιών διαζυγίων που είναι καθημερινές σε άλλες χώρες της Ευρώπης. Η Νομοθετική Εξουσία δεν αποδέχεται τα αιτήματά μας και το ίδιο η Εκτελεστική. Η Δικαστική Εξουσία «νίπτει τας χείρας» και μας παραπέμπει στους πολιτικούς ή κρίνει αυθαίρετα. Επειδή λοιπόν, δεν ξέρουν, δεν μπορούν και δεν θέλουν, θα πρέπει να βρεθούν άτομα ικανά σ'αυτές τις εξουσίες που δεν θα επηρεάζονται από άλλους παρά μόνο από τη γενική κατακραυγή και την καταστροφή που επέρχεται από τη συντήρηση του προβλήματος. Πάνω από ένα εκατομμύριο γονείς που είναι διαζευγμένοι -ένα εκατομμύριο άνδρες, ένα εκατομμύριο γυναίκες και ένα εκατομμύριο παιδιά (τρία εκατομμύρια στο σύνολο)-, βρίσκονται στη δίνη ενός κυκλώνα που θα εκραγεί σύντομα. Θα πρέπει λοιπόν, να ασχοληθούν πολλοί ταυτόχρονα με το εξαιρετικά σοβαρό αυτό θέμα.
Αλλα, στο vice:
Αρχές του '14 συναντήθηκα με τον δικηγόρο μου, ο οποίος με ενημέρωσε πως η άλλη πλευρά άφηνε υπόνοιες σεξουαλικής κακοποίησης του παιδιού. Έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου, δεν πίστευα στα αυτιά μου με όσα μου έλεγε. .............
.......................
Βαθιά μέσα μου, αρνιόμουν να πιστέψω πως η γυναίκα που είχα παντρευτεί και κάνει ένα παιδί θα με κατηγορούσε για κάτι τόσο εξωφρενικό στο δικαστήριο. Κι, όμως, τον Μάιο του 2014 την άκουσα να λέει, ενώπιον του δικαστή, πως με έπιασε να έχω στύση, ενώ έκανα το παιδί μου μπάνιο. Δεν μπορώ να περιγράψω πώς ένιωσα, ήμουν άδειος, κενός. Η κατηγορία, βέβαια, δεν έπεισε τον δικαστή, ο οποίος διατήρησε τις επιφυλάξεις του. Στην απόφασή του, όρισε να υπάρχει επικοινωνία με το παιδί, παρότι η μητέρα ουσιαστικά με κατηγορούσε για παιδοφιλία. Πλέον θα μπορούσα να βλέπω την κόρη μου κάθε πρώτο και τρίτο Σαββατοκύριακο από τις 10 το πρωί έως τις οκτώ το βράδυ, στο σπίτι της πρώην συζύγου μου, χωρίς την παρουσία τρίτων. Μονάχα οι τρεις μας. Μια νέα κόλαση ξεκινούσε......................
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου